————————————-

 MC แนะนำตัว 

◼︎หัวข้อ : ความมุ่งมั่นของแต่ละคน ในสเตจ Revival

โอเมกุ : ที่จริงแล้วฉันขึ้นสเตจ Pajama Drive วันนี้นี้เป็นครั้งแรก ก็จำมาเพื่อวันนี้เลยล่ะค่ะ

โมกิ : ขอบคุณนะ

ทุกคน (ปรบมือ)

โอเมกุ : ขอบคุณค่ะ แต่ที่จริงแล้วสเตจ Pajama Drive เป็นโจทย์ของเด็กที่คัดเลือกในการออดิชั่นรุ่น 15 ล่ะค่ะ เพราะฉะนั้นสำหรับฉันแล้วเป็นสเตจที่เต็มไปด้วยความทรงจำล่ะค่ะ แต่สมัยสอบคัดเลือกไม่สามารถแสดงต่อหน้าทุกคนได้ แต่ดีใจสุดๆ ในที่สุดที่ให้ทุกคนได้ชมซะที เป็นเกียรติที่ได้ขึ้นแสดงล่ะค่ะ วันนี้ก็อยากจะนำความรู้สึกขอบคุณที่ว่า และมาทำให้วันแรกในเรย์วะนั้นสนุกสนานกันเถอะค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ

 

โมกิ : หมดยุคเฮเซแล้ว แล้วพวกเราเกิดยุคเฮเซกันด้วย …แบบเฉียดๆ (ชี้ทางมี่จัง)

มี่จัง : ไม่ได้เฉียดเลยเฮ้ย เฮเซปีที่ 4 ไม่เรียกว่าเฉียดซะหน่อย

โมกิ : แต่ถึงจะเฮเซเหมือนกันก็มี Generation Gap ไม่ใช่เหรอคะ อย่างกับเซย์จังและคีจัง

เซย์จัง : พวกเรา (กับคีจัง)​ เกิดปีเฮเซปีที่ 12 ค่ะ

เมกุ : เท่าตัว? (พูดสำเนียงฟังไม่ชัด)

มี่จัง : ??? อ้อ เท่าตัว

เมกุ : เป็นเท่าตัวสินะ

คีจัง : แต่ปีที่ 4 กับปีที่ 12…. (ทำท่าคำนวณกลางอากาศ)

มี่จัง : แต่ตอนที่ฉันอยู่ ป. 1 ยังไม่เกิดกันเลยใช่มั้ย

เซย์จัง : ยังไม่เกิดเลยล่ะค่ะ

คีจัง : นั่นสินะ

เซย์จัง : เกิดปี 2000 นี่นา

มี่จัง : ปี 2000 งั้นเรอะ

มี่จัง : แต่เดี๋ยวก็จะทำแบบนี้กันไม่ได้แล้ว เวลามีคนในยุคเรย์วะ…

เซย์จัง : ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา ไม่เอา

มี่จัง : ความรู้สึกเดียวกับพวกเราเลย (หันไปมองโมกิ)

โมกิ : นั่นสินะคะ แต่เพราะ Generation Gap เนี่ยแหละ อย่างมี่จังเวลาพูดถึงชุดอาหารโรงเรียนก็คงเป็นนมขาดมันเนย

มี่จัง : ไม่ใช่เฟ้ย มีอะไรแบบนั้นด้วยเรอะ

คีจัง : นมที่เป็นแบบขวด (หัวเราะ)

มี่จัง : นมขาดมันเนยนี่มันทางนี้ต่างหาก (ชี้ไปทางคนดู)

คนดู ปฏิเสธ

มี่จัง : โกหก!

โมกิ : รู้แล้วๆ งั้นไอ้ที่เป็นทรงสามเหลี่ยมล่ะ

โอเมกุ : เอ๋ มีแบบที่เป็นสามเหลี่ยมด้วยเหรอ?
โมกิ : แล้วของมี่จังเป็นแบบไหนน่ะ
มี่จัง : ของฉันก็เป็นขวดน่ะแหละ แต่แรกเริ่มฝาเป็นกระดาษ แต่ไปๆ มาๆ เป็นฝาแบบพลาสติกน่ะ
โอเมกุ : ของฉันไม่ใช่แบบขวดค่ะ เป็นนมกล่องกระดาษเลย
มี่จัง : แบบในร้านสะดวกซื้อน่ะเหรอ
โอเมกุ : ใช่แล้วค่ะ พอได้ยินว่าเป็นขวดแล้วรู้สึกว่าสุดยอดไปเลยค่ะ
คนดู (หัวเราะ)
มี่จัง : ไม่ๆๆ ไม่รู้จักแบบขวด ถือว่าเป็นเรื่องดายในชีวิตเลยนะ ชีวิตเราต้องรู้จักไว้นะ
โอเมกุ : เอ๋~~?!
โมกิ : มีความจำเป็นต้องรู้จักขวดด้วยเหรอคะ!?

มี่จัง : เดี๋ยวๆ ทุกคน ตามถนนหรือริมทาง ทุกคนได้ดูดน้ำหวานจากดอกไม้สีชมพูที่มันเข้มๆ กันมะ?
โมกิ/โอเมกุ/เซย์จัง (ยกมือ)
มี่จัง : อันนี้เหมือนกันสินะ
โอเมกุ : ดูดล่ะๆ
คีจัง : ไม่ได้ดูดค่ะ…
มี่จัง : เอ๋~? ทำไมล่ะ? ทุกคนดูดใช่มั้ย เรียกว่าอะไรนะ … อ้อ สึสึจิ (อะซาเลีย) เหรอ?
โอเมกุ : อร่อยค่ะ ชอบมากเลยล่ะ
มี่จัง : ค่อยยังชั่ว แต่ทางนี้น่ะสิ (มองไปทางคีจัง)

โมกิ : แล้วก็มีเอาไปใส่ในขวดเพื่อทำให้เป็นน้ำสีๆ ด้วยเนอะ
มี่จัง : ทำๆๆ
โมกิ : ทำกันเนอะ
โอเมกุ : เอ๋~ ไม่ได้ทำอะค่ะ
เซย์จัง (ทำมือปฏิเสธ)
มี่จัง : ไม่รู้จักน้ำสีๆ เหรอ
เซย์จัง : ไม่รู้จักเลยค่ะ
โมกิ : รู้จักไว้ดีกว่านะ อันนี้ทำยากมากเลยล่ะ
มี่จัง : ใช่ๆ!!

โอเมกุ : อันนี้เป็นความทรงจำสุดน่าอายของฉันเลยล่ะค่ะ เคยได้เล่นเพลง Itoshisa no Accel

โอเมกุ : ก็ได้แกว่งไลท์เซเบอร์ไปมาล่ะค่ะ แล้วมีครั้งนึงทำไลท์เซเบอร์กระเด็น ตอนนั้นดีใจที่ได้แสดงคนเดียวเป็นครั้งแรก… น่าจะเป็นตอนที่เล่นครั้งแรก? (*หมายเหตุ: เมกุจำผิด ไม่ใช่การแสดงครั้งแรก) ทำไลท์เซเบอร์กระเด็น รู้สึกอายสุดๆ ไปเลยล่ะค่ะ
โคมิฮารุ : แล้วท่าเต้นต่อจากนั้นล่ะ?
โอเมกุ : ก็รีบพุ่งไปเก็บล่ะ แต่ท่าไปเก็บเนี่ย เป็นประเด็นในหมู่แฟนๆ จะว่าไปไงดี ฮือฮา?
ซะโฮ : เคยเห็นอยู่เหมือนกัน แต่(ท่าเก็บ)อย่างเห่ยเลยล่ะ
โอเมกุ : ใช่ค่ะๆ
ซะโฮ : อารมณ์ “อ๊าาาาาา” (ทำท่าเลียนแบบ) อะไรแบบนี้

โอเมกุ : อย่างพังเลยล่ะค่ะ แต่ช่วงไม่นานนี้ได้เจอกับชิโนบุซังที่งานจับมือ ชิโนบุซังบอกว่า “พอดูคลิปเมกุอันนี้แล้วรู้สึกร่าเริงขึ้นมาล่ะ” ล่ะค่ะ ก็หวังว่าด้านบ๊องๆ ของฉันทำให้หลายคนร่าเริงขึ้นมาได้ก็ดีล่ะค่ะ (ฮา) เป็นความทรงที่น่าอายเลยล่ะค่ะ